Η λεμονιά

Σ’ ένα περιβολάκι μέσα μπαίνω
με δάφνες, με μηλιές περιπλεγμένο
με δάφνες, με μηλιές, με κυπαρίσσια
τρέχουν τα μάτια μου δάκρυα περίσσια
και μία λεμονιά μέσα στη μέση
χαμολυγούσε απ’ τον καρπό να πέσει
ζητώ της λεμονιάς λεμόνι ένα
κι αυτή μου λέει, τα ’χει άλλος μετρημένα
ζητώ της λεμονιάς λεμόνια δύο
κι αυτή μου δείχνει το δρόμο για να φύγω
ζητώ της λεμονιάς λεμόνια τρία
κι αυτή μου λέει είναι παραγγελία
ζητώ κι απ’ την κορφή της ένα άνθος
κι αυτή μου λέει θα σε κολλήσω πάθος
Θυμήσου λεμονιά πως θα γεράσεις
να ’ρθει ο καιρός σου να κιτρινοφυλλιάσεις
να μαραθούνε τα δροσερά σου φύλλα
και να καεί η καρδιά σου, μαρή σκύλα
Ένα πρωί περνούσα απ’ την αυλή της
λούσο και καμάρι που είχε το κορμί της
περνώ, της λέγω καλημέρα και γεια σου
κι αυτή μου λέει, ξένε μου στη δουλειά σου
εγώ περνάω και την καλημερίζω
κι αυτή μου λέει, ξένε μ’ δε σε γνωρίζω
Τότες κι ο νέος απελογήθη, λέει
δακρύσαν τα ματάκια του και κλαίει
Δεν ήμουν ’γώ που σου τα ’στελνα εκείνα
τα μαργαριτάρια και τα φλουριά στην κρίνα;
Δεν ήμουν ’γώ που σου τα ’στελνα επέρσι
τα μαργαριτάρια και το τζεφέ στο φέσι;