Αϊτέντς επαραπέτανεν

Αϊτέντς επαραπέτανεν, ψηλά ’ς σα επουράνια
και τα τζαγκία τ’ κόκκινα και το τσαρκούλ’ν ατ’ μαύρον
εκράτ’νεν και ’ς σα κάρτζια του, παλλικαρί’ βραχιόνας
Αητέ μ’ για δώσ’ με ασ’ σο κρατείς, για πέει με όθεν κείται
Ασ’ σο κρατώ ’κί δίγω σεν, άρ’ όθεν κείται λέγω
ακεί ’ς σο πέραν τα ραχιά, ’ς σ’ ελάτια επ’ εκεί μέρος
τραντέλλεναν εσκότωσαν και κείται ματωμένος
μαύρα πουλία τρώγ’ν ατον και άσπρα τριυλίσκουν
Φατέστεν πούλια μ’ φατέστεν, φατέστεν τον καρίπην
’σ σην θάλασσαν κολυμπετής, ’ς σ’ ομάλια πεχλιβάνος
’σ σον πόλεμον τραντέλλενας, Ρωμαίικον παλληκάριν